Column Rob

Tilburg, 8 april 2021

Column Rob de Groot

We begrijpen het. Is dat zo? Goeie vraag, komen we op terug. Wanneer?

Je zou maar te horen krijgen dat je door middel van een reorganisatie je baan dreigt kwijt te raken. In eerste instantie komt het als een verrassing, want in voorgaande jaren heb je laten zien een enorme bijdrage te hebben geleverd aan de tevredenheid van klanten. Dan komt er onbegrip, want waarom juist nu na die mooie resultaten, maar ook in een tijd van corona. Dan de boosheid, als men de inhoud en doel van de reorganisatie leest. Dan verbazing, want dan blijkt dat functies uitgezonderd zijn in de eerste reorganisatie, maar in een tweede reorganisatie als keiharde bezuiniging zijn opgenomen. Dat terwijl alle functies één kerntaak in hun pakket hebben zitten, namelijk service. En service is een vak, toch?

Door het lezen over de plannen en ondersteunende documenten komen er een heleboel vragen naar boven. Inhoudelijke vragen over de veranderingen, maar vooral ook persoonlijke vragen. Wat betekent dit voor mij? Iets wat ook heel normaal is en waar je als werkgever op voorbereid moet zijn. Ik ga er vanuit dat een werkgever zich goed voorbereid heeft om het gesprek met de betrokken medewerkers aan te gaan.

Als er tijdens speciale bijeenkomsten vragen gesteld worden over de inhoud dan is er vaak geen antwoord. Waarom toch niet! Hebben ze wel kennis van zaken? Als er al een reactie komt dan is deze veelal in de vorm van ‘dat is een goeie vraag, komen we op terug’. Helaas blijven de antwoorden uit. Als medewerkers merken dat de aanwezigen vanuit de werkgever geen kennis hebben van de inhoud, komt er een nieuwe fase. Dan worden medewerkers verdrietig, boos en voelen ze zich verraden. Als dat duidelijk wordt bij de werkgever dan is er een reactie van ‘we begrijpen het’, meteen gevolgd door ‘maar we moeten het toch doen’. Groepen medewerkers met een hoog loyaliteitsgehalte voelen zich niet gehoord, niet begrepen en zien zich nog steeds, en terecht, als een belangrijke schakel in het gehele proces. De reiziger, die volgens de werkgever wel op 1,2 en 3 moet staan. Straks niet meer? Wat is dan de visie? Is er wel een visie? Of is het……….?

Dan komt er een moment dat medewerkers, zonder een eerste uitleg, geïnformeerd worden dat ze in een premobiliteitsfase zitten. Onrust heerst er dan, want niemand weet precies wat dat betekent. Enige vorm van uitleg wordt er niet gegeven of het wordt door lokaal management onvoldoende uitgelegd. Wel is duidelijk dat je gebruik kunt maken van een vertrekregeling. De ontslagvergoeding. Dat zingt dan rond in de organisatie. De werkgever biedt een rekentool aan om zelf deze ontslagvergoeding te kunnen berekenen. Velen gaan aan de slag en zien hoge bedragen verschijnen. Maar het blijkt allemaal gebakken lucht. De rekentool geeft een foutieve uitkomst. Te positief. Foutje, bedankt! Teleurstelling alom. Rekentool stopgezet en ga vooral met de HR-managers verder. De HR-manager, een belangrijke schakel tussen medewerker en organisatie, toch? Iemand die oog heeft voor de mens en niet alleen voor de organisatie, toch? Misschien hadden ze bij de gesprekken moeten zitten waar directeuren en managers het gesprek zijn aangegaan met de medewerkers, om het slechte nieuws te vertellen of probeerden antwoorden te geven op de o zo belangrijke vragen van de medewerkers. Mogelijk dat ze dan meer begrip hebben voor die medewerkers, die nu willen weten met hoeveel ontslagvergoeding ze zo snel mogelijk deze ooit zo mensgerichte organisatie kunnen verlaten.

Had e.e.a. beter en anders gemoeten? Echt wel!